De tijd van Franco kent veel slogans waarmee men de grootsheid van Spanje wilde uitdrukken. Eén daarvan is ‘Una Grande Libre’. De uitdrukking verwijst naar een groots verenigd Spanje, zonder invloeden van buitenaf. Het is de naam van een bar in de Madrileense wijk Ursera, die wordt gerund door een Chinese eigenaar. Het is de enige publieke nationalistische bar in heel Spanje die, na enig zoekwerk, op internet te vinden is.
Na het bezoek aan Valle Cuelgamuros besluiten we in nationalistische sferen te blijven en een kijkje te gaan nemen in deze bar. Ik heb al beelden gezien in de RTVE documentaire ‘Franco y los jòvenes’ dus weet wat ik ongeveer kan verwachten. Mijn Spaanse vriend weet dit echter niet en is zichtbaar geschokt.
Op de tafels staan afbeeldingen van Franco, de muren hangen vol met posters en schilderijen van de dictator en José Antonio Primo de Rivara, de oprichter van de fascistische Falange. Posters met oproepen om tegen de communisten ten strijde te trekken, vlaggen met de symbolen van de Falange en wijnflessen met foto’s van Franco en etiketten met de tekst ‘el chino facha’ (de rechtse Chinees). Het is op z’n minst fascinerend te noemen.
Beetje ongemakkelijk
We weten eigenlijk niet zo goed hoe we ons moeten gedragen, we zijn toch een soort van aapjes aan het kijken maar willen dat vooral niet zo laten blijken. We vinden het gedachtengoed van deze mensen een beetje eng en geen idee of we de mensen zelf daarom ook eng moeten vinden. We vragen de ober of we foto’s mogen maken. Dat is geen probleem, willen we ook met de eigenaar op de foto?
Meneer Chen vertelt ons dat hij eerst elders in de wijk een bar had, die was veel groter en had veel meer snuisterijen. “Maar die hebben ze gesloten, dus ik moest een deel van de collectie wegdoen.” Hij omzeilt handig de vraag waarom een Chinees in ’s hemelsnaam een Spaans nationalistische bar runt en gaat naast me staan voor de foto. Terwijl ik een nepglimlach opzet wordt op het terras het fascistische volkslied ‘Cara al sol’ aangeheven…
Ieder zijn smaak?
We besluiten op het terras te gaan zitten om een beter beeld te krijgen van het publiek. Hier en daar een tatoeage, maar wie heeft die niet tegenwoordig? Verder zien de mensen er niet specifiek anders uit dan ik welke andere bar dan ook. Behalve misschien dat 90 procent van hen man is. Voor ons is het onbegrijpelijk dat iemand zich prettig kan voelen in een omgeving waar fascisme zichtbaar wordt vereerd, maar ondertussen loopt het terras vol met mensen die tapas komen eten. Wij gaan op zoek naar een restaurant met fusion gerechten, past beter bij onze smaak.
