Het is niet altijd makkelijk om te weten wanneer het goed is om even te zwelgen in je gevoelens of om jezelf een schop onder het achterwerk te geven. Toen gisteren bekend werd dat we nog zeker drie weken te gaan hebben verbaasde me dat niet. Ik werd er ook niet echt anders van.
Vanmorgen werd ik echter ‘klierig’ wakker. Het regende ook nog dus kon ik met recht alles stom vinden. Dat is iets dat volwassenen niet vaak toegeven: dat je eigenlijk als een klein kind ergens tegenaan wilt schoppen omdat het gewoon stom is. En ik vind vooral dat hele coronavirus stom. Maar ja, daarin zwelgen vond ik geen optie dus ik begon de rest van de dag op de gebruikelijke wijze: thee en een rondje internet. En voor ik het wist liepen de stille tranen me over de wangen bij het zien van video’s op facebook. Onvoorstelbaar wat mensen allemaal verzinnen om het nog leuk voor zichzelf en anderen te houden. Balkonbingo, toneelvoorstellingen, concerten, samen sporten op de balkons: je kunt het de Spanjaarden wel toevertrouwen om toch een manier te vinden contact met elkaar te houden. Politieagenten in Sevilla die met meerdere auto’s tegelijk onder begeleiding van religieuze muziek een processie nadoen, agenten in Mallorca die met dans en gitaarmuziek de inwoners vermaken en de Guardia Civil die in een straat tot 100 telt en mensen waarschuwt zich goed te verstoppen. Ik vind het briljant en ontroerend.
En hier zit ik dan, alleen en geen huis in zicht. Ik laat de tranen nog even lopen en besluit dan dat ik mijn emoties genoeg onder ogen heb gezien. Het is niet het moment om te zwelgen. Er zijn ongetwijfeld mensen die zouden wensen nu alleen te zitten in plaats van met anderen nog minstens drie weken een beperkt aantal vierkante meters te moeten delen. Ik vraag een paar vrienden hoe het met hen gaat. De reacties variëren. Puberzonen waar geen land mee te bezeilen is, kinderen die nog steeds gedisciplineerd hun huiswerk maken, een echtpaar dat op het punt van scheiden staat wisselt nu toch weer wat glimlachjes uit, iemand rent dagelijks rondjes in de tuin om stoom af te blazen, lamlendigheid en wijnavondjes via Zoom. Iedereen herkent de wisselende emoties en gaat er net zo mee om als ik: ze komen en ze gaan. Net zoals dit stomme virus hopelijk.
(foto: Stieren in Sierra del Norte, Sevilla)
