Ik hou absoluut niet van mensenmassa’s. Feria’s, winkelcentra en een dagje strand in het hoogseizoen zijn aan mij niet besteed. Sterker nog, ik word er letterlijk doodmoe van. Vanaf de laatste week van juni tot half september zie je mij dan ook alleen bij hoge uitzondering aan de kust. Behalve dat alles en iedereen er dan door elkaar krioelt is het levensgevaarlijk op de weg en kun je nergens parkeren.
De rust op straat en in de winkels was voor mij het enige voordeel van de lockdown. Het feit dat iedereen over het algemeen nog keurig afstand houdt vind ik ook wel prettig. Ik ben een omhelzer en aanraker, maar beperk dat type contact toch graag tot de mensen die ik zelf uitkies. Inmiddels heb ik alweer uitgebreid genoten van de ‘vrijheden’ die fase 1 en 2 ons bieden. En daarbij valt het me op dat nog niet iedereen weer helemaal blij meteen de deur uit is gegaan.
Op een vrijdagavond in het centrum van Málaga kon ik mijn auto gewoon op straat in de wijk Soho parkeren (dat is me nog nooit gelukt in de 18 jaar die ik hier woon). Een terras in Elviria was maar half bezet en in de haven van Estepona zag ik mensen speuren naar het meest verafgelegen tafeltje. In mijn omgeving hoor ik van mensen, die normaalgesproken minstens elk weekend ergens een biertje gaan drinken, dat ze daar nog niet aan toe zijn. “Ik zit thuis eigenlijk ook wel lekker op het terras” of “o, ben je al uit geweest? Nou dan ben je een stuk verder dan ik”.
Vrienden die al wel weer met andere vrienden hebben afgesproken vertellen dat het allemaal maar raar is. En vooral dat ze zelf raar zijn. Ze hebben het gevoel dat ze er niet helemaal bij zijn, delen van gesprekken missen en na een uur wel klaar zijn met al dat gepraat. Dat verschijnsel komt me bekend voor en ik wil er zo snel mogelijk vanaf. Niet omdat ik wil doen alsof er nooit iets aan de hand is geweest of dat die hele lockdown op mij geen invloed heeft gehad. Ik wil ervan af omdat ik graag weer vrolijk en energiek door het leven wil gaan.
Dus heb ik een strategie bedacht. In mijn hoofd doe ik alsof ik die mondkapjes allemaal niet zie (ik gebruik deze zelf zeer zelden, heb daar de grens gesteld) en het heel normaal is dat er vakken en looprichtingen op de grond staan aangegeven. Daarbij merk ik echter wel dat alles wat ik doe weer ‘voor het eerst’ is. Een afspraak in het ziekenhuis, een bezoekje aan de bouwmarkt en de drankjes op een terras. Alles is net even anders dan voorheen. Binnenkort naar het strand en weer een reportage voor het magazine maken, benieuwd hoe dat is. Het is nu nog steeds overal relatief rustig dus daar wil ik absoluut mijn voordeel mee doen voordat ik me deze zomer weer terugtrek op mijn campo, lekker weg van alle drukte.