Ik ben een vragensteller. Ik ben altijd geïnteresseerd in het hoe en waarom van dingen. Dat is heel handig in mijn vak. Op de meeste vragen die in me opkomen probeer ik een antwoord te vinden. Internet staat wat mij betreft dan ook in de top tien van briljante uitvindingen van de twintigste eeuw. Dit hele coronagebeuren levert me enorm veel vragen op. En dat zijn dan vaak van die vragen die misschien niet zo heel erg voor de hand liggen of er misschien niet eens echt toe doen. Maar toch.
Zo zag ik gisteren bij de supermarkt dat de vakken voor chocolade vrijwel leeg waren. Niet alleen die waar de zogenaamde ‘kinderchocolade’ ligt, ook de 80% cacao en duurdere soorten waren bijna op. Ik vraag me dan meteen af waarom. Dat je de kinderen zoet wilt houden snap ik. Chocolade staat echter ook bekend om de sensuele sensaties die cacao, suiker en het romige gevoel oproepen. Zijn er dan zoveel vrijgezellen in Coín die nu alleen in hun huis opgesloten zitten? En waarom ken ik die niet? Volgens de cassière was het voor het eerst deze week dat er massaal chocolade ingeslagen werd. Ze heeft natuurlijk niet gevraagd waarom.
En als we het dan toch over vrijgezellen hebben, ik vroeg me deze week af hoe het op Tinder zou zijn. Op zich een app die gebruikt wordt om op korte termijn met iemand te kunnen afspreken. Maar dat kan dus nu niet. En ik heb ook het vermoeden dat veel mensen die op dergelijke apps zitten ook nu met hun partner thuis zitten dus dan kun je moeilijk gaan zitten swipen. Helaas heb ik geen statistieken kunnen vinden en ik vind het nu ook weer niet zo belangrijk dat ik dan maar zelf een profiel aan ga maken om de activiteit te checken. Deze vraag blijft dus onbeantwoord.
Ik heb trouwens ook even de apotheker gevraagd wat nu precies het nut is van de handschoenen die hij draagt. Hij nam mijn pasje aan, zat vervolgens aan toetsenbord, mijn doosjes pillen, het pinautomaatje en trok nog even het maskertje voor zijn gezicht recht. Dus ik vroeg of hij dan nu nieuwe handschoenen aan ging doen. Nee, dat was niet het geval. Een paar voor de ochtenddienst en een paar voor de avonddienst. Kijk en dat snap ik dan weer niet. Hij na mijn uitleg trouwens ook niet. Hij probeerde er nog mee weg te komen dat je met handschoenen aan minder snel even aan je neus gaat krabben, in je ogen wrijven of een hand door je haar haalt. Daar kon ik me dan nog wel in vinden.
Wie ben ik?
En zo vraag ik me dus de hele dag dingen af, soms kan ik daadwerkelijk op zoek naar een antwoord en soms zit er niets anders op dan te gokken hoe iets zit of waarom iemand iets op een bepaalde manier heeft gedaan. En dat is lastig, ik heb namelijk veel fantasie dus ik kom altijd met minstens twee opties. Die bespreek ik indien nodig met mijn zus en inmiddels zijn we tot de conclusie gekomen dat het altijd optie drie is: de optie waar we niet aan gedacht hebben en die naderhand heel erg voor de hand bleek te liggen.
Is het dan niet enorm vermoeiend om mij te zijn? Jazeker, soms wel. Maar ik heb ook gemerkt dat kennis bijdraagt aan begrip. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat mijn leven er enorm op vooruit gaat als ik begrijp waarom er geen chocolade meer te krijgen is. Behalve dat ik graag wil begrijpen waarom dingen in de wereld gaan zoals ze gaan, stel ik de waaromvraag ook aan vrienden en van mezelf. Waarom doet iemand iets, wat is het doel, wat zijn de beweegredenen?
Wat mij betreft de beste vraag die ik mezelf kan stellen: wie ben ik? Of misschien duidelijker: wie wil ik zijn? Ik geloof namelijk dat je op elk moment zelf de keuze hebt hoe je reageert op bepaalde situaties. De uitdrukking “zo ben ik nu eenmaal” zul je uit mijn mond niet horen, en zeker niet als excuus voor wat dan ook. Deze dagen zijn heel interessant voor bovenstaande vraag. Toen ik een paar dagen geleden volledig in de stress raakte over wat de financiële gevolgen van deze opsluiting zouden zijn vroeg ik me af wie ik wilde zijn. Iemand die geen oog meer dicht doet? Of iemand die weet dat er nu minder dan ooit iets te voorspellen valt en vertrouwen heeft in de toekomst, wat die dan ook mag brengen? Wat betreft geen mensen zien: wil ik iemand zijn die daar gek van wordt? Of ben ik iemand die geniet van de mogelijkheden die de technologie ons nu biedt om in contact te blijven met vrienden en familie? Op elk moment van de dag kan ik keuzes maken, tot op heden sta ik in ieder geval nog vierkant achter de keuze een vragensteller te zijn.
