Wanneer je aan de Costa Blanca denkt, stellen de meeste mensen zich automatisch een zonnig appartement voor. Omgeven door palmbomen, een terras op loopafstand waar je een koude sangria of cerveza kunt bestellen, en een boulevard vol vrolijke vakantiegangers, met winkeltjes om de hoek waar je tot laat in de avond terecht kunt voor boodschappen en souvenirs.
Yanni Zwart en Dick en Regina Sluijs vonden in Alicante echter een heel andere manier van leven. Met buren op kilometers afstand, totale rust en heel veel dieren. Want ook dít is Alicante!
Tekst: Monique Ruesink. Foto’s: Regina Sluijs, Yanni Zwart
Yanni’s avontuur naar Spanje begon tijdens de coronatijd onverwacht met een bericht van een vriendin: “Kun je met je bestelbus helpen om wat spullen van Nederland naar Spanje te verhuizen?” Haar vriendin woonde daar al jaren, en Yanni besloot op het aanbod in te gaan. Na jarenlang hard werken als zelfstandig ondernemer in de zorg en het overwinnen van kanker, besefte Yanni dat het tijd was om nu echt van het leven te gaan genieten. “We denken vaak dat er altijd nog tijd is, dat we later wel gaan genieten. Maar mijn ziekte liet me inzien hoe kwetsbaar het leven is. Wat voorheen vanzelfsprekend leek, kreeg een andere betekenis. Ik dacht altijd dat de zorg mijn roeping was, maar na mijn diagnose, toen ik de dood in de ogen had gekeken, besefte ik dat ik mezelf iets had ontzegd: ECHT leven.”
En waar kun je dat beter doen dan onder de warme zon van Spanje? “Het voelde alsof het zo had moeten zijn. Deze beslissing heeft me rust gebracht. Het leven hier, alleen met mijn dieren, zorgt dat ik in het moment kan leven. Ik maak me minder druk, kijk geen nieuws meer. Doordat ik half off grid leef ben ik in verschillende opzichten zelfstandiger geworden maar is mijn leven ook vereenvoudigt op héél veel vlakken.”
De reis naar rust en ruimte
Na wat omzwervingen en speurwerk vond ze uiteindelijk haar plek op het platteland van Alicante, in de bergen van het pittoreske dorpje Tormos in de regio Marina Alta met slechts 350 inwoners. Hier woont Yanni nu op een perceel van ruim 6000 vierkante meter met fruitbomen, omringd door haar katten, honden, kippen, geiten en varkens (allemaal rescues). “Mijn buren zijn boeren die in de omringende steden wonen die hier ook niet dagelijks aanwezig zijn. De ene buurman verbouwt sinaasappels, een oudere man die ik eigenlijk alleen uit de verte zie en dan zwaaien we even. De andere heeft een avocadoplantage, daar maak ik soms wel even een praatje mee.”
Kluizenaar en sociaal dier
Yanni ging bewust op zoek naar de stilte maar wist ook dat ze geen kluizenaar wilde worden. In de eerste anderhalf jaar hier werkte ze als vrijwilliger bij een asiel, dat is ook meteen de reden dat haar ‘kuddes’ zo gegroeid zijn. “Ik vind het heerlijk die rust, ik ga ongeveer twee keer per week met vriendinnen luncfhen in een dorp of stadje in de buurt en doe dan ook meteen die boodschappen die in Tormos niet kan krijgen. Je kunt je voorstellen dat er voor 350 inwoners geen grote supermarkten zijn hier.”
Yanni is het grootste deel van de dag druk met haar dieren maar er is zo nu en dan ook tijd voor feestjes, bij haarzelf of bij anderen. “Ruimte genoeg hier om met dertig mensen buiten te zitten, het is altijd een internationaal gezelschap, ook met Spanjaarden.”
Vrienden en familie uit Nederland vragen haar wel eens of ze het niet eng vindt zo in de campo. “Overdag vinden ze het een paradijs maar als de avond valt voelen sommige mensen zich toch wat ongemakkelijk. Ik moest er zelf ook aan wennen, je hoort of ziet dan echt helemaal niks hier!” sluit Yanni af.
Wil je ook een dagje onder de dieren zijn? Yanni kan altijd wat hulp gebruiken. Neem je compost en werkkleding mee en dompel je onder in het plattelandsleven. Stuur een mailtje naar info@especial-life.com en we sturen je gegevens door.
Spaans leren via Whatsapp
Dick en Regina waren op zoek naar rust, bergen en groen. Ze wisten dat de provincie Alicante hun bestemming was maar moesten nog wel even dát ene plekje vinden. Dat vonden ze in Gaianes, 20 minuten rijden van Alcoy en aan de voet van het natuurpark Benicadell. Een dorp met slechts 452 inwoners, waarvan ze overigens een groot deel inmiddels kennen.
“Dat is een leuk verhaal” lacht Regina, “toen we hier net twee weken woonden hoorden we van iemand dat de Vuelta [Spaanse wielertocht, red.] hier langs zou komen. Dus gingen we op de fiets naar het dorp en gingen bij een rotonde staan wachten op het peloton. Er kwam een Spanjaard op ons af die vroeg of we Nederlanders waren, onze fiets had ons blijkbaar verraden. Het was Josep, een Spanjaard uit het dorp die nu lesgeeft aan de Universiteit van Amsterdam. Hij vroeg of we al in de dorps-whatsappgroep zaten en voegde ons meteen toe. Zijn beste vrienden wonen twee huizen bij ons vandaan en we konden altijd een beroep op hen doen. Hij heeft overigens bijna nooit meer een woord Nederlands met ons gesproken, we moesten Spaans leren. In die whatsapp groep vroegen we, gebruikmakend van google translate overigens, een rollator te leen en de volgende dag kwam iemand die brengen. Zo hebben we veel meer mensen leren kennen, de Spanjaarden zijn echt een heel hartelijk volk. En ons Spaans is inmiddels met sprongen vooruitgegaan.”
Spaanse rust
Het echtpaar runt inmiddels twee B&B’s en hun gasten genieten net zo van de rust als Regina en Dick zelf. “Het is ongeveer twintig minuten lopen naar het dorp, als het niet heel heet is maken we regelmatig die wandeling om even een kopje koffie te gaan drinken en wat boodschappen te doen. We raden onze gasten ook altijd aan te genieten van het lokale leven, een heerlijke lunch voor 10 of 12 euro en daarna een siësta.”
Alles goed en wel, maar hebben ze dan nooit behoefte aan wat meer leven in de brouwerij? Er zijn eigenlijk altijd gasten dus van totale eenzaamheid is geen sprake en het sociale leven in het dorp biedt voldoende afwisseling. “We waren op zoek naar rust en zoeken ook absoluut niet de mensenmassa’s of grote groepen buitenlanders op, we hebben het prima naar onze zin zo. Het enige dat we wilden is dat er bepaalde voorzieningen relatief dicht in de buurt zijn” vertelt Dick.
Eén van die belangrijke voorzieningen is een ziekenhuis, Regina wilde daar binnen een half uur kunnen zijn, je weet immers maar nooit. Alsof de duivel ermee speelde, werd dit scenario werkelijkheid toen Dick tijdens het klussen een val van drie meter hoogte maakte en op zijn rug terechtkwam. “Gelukkig liep het goed af en is hij inmiddels weer volop bezig om er een prachtig paleisje van te maken, met onder andere een badkuip in de buitenlucht!”
Regina en Dick houden op hun website een blog bij, waar ze schrijven over hun avonturen.
https://reginaendick.blogspot.com/
Integratietip van Regina:
“Schrijf je in voor een cursus: yoga, pottenbakken of naailes. Zo kom je in contact met de lokale bevolking en ook al snap je niet alles wat er gezegd wordt, gewoon afkijken en dan leer je de woorden die erbij horen vanzelf.”
