Patat is forever mijn guilty pleasure, ik kan niet zonder mijn fiets en ja, ik kom best wel eens op een Nederlands feestje…
Erg generaliserend natuurlijk, maar ze zijn er: Nederlanders die zich ook in Spanje alleen maar omringen met andere Nederlanders, elke middag een boterham met kaas eten en nog nooit een Spaanse krant in handen hebben gehad.Â
Aan de andere kant heb je de Nederlanders die elke eventuele andere Nederlandse emigrant met argwaan bekijken en alles wat ook maar riekt naar Hollanders systematisch proberen te ontwijken.Â
In mijn begintijd in Barcelona ging ik eerder richting dat laatste. Ik haalde elke dag de krant om mijn Spaans te oefenen. Probeerde overal met iedere Spaanssprekende een gesprekje aan te knopen. Ik kocht – ik weet het, heel fout – illegaal gekopieerde cd’tjes van bekende Spaanse en Spaanstalige popartiesten die hier in Barcelona door manteros op kleedjes werden aangeboden. En wat was ik dan zo trots op elke zin die ik voluit kon meezingen. Als ik ‘Soy como un vino tinto’ van Estopa ergens hoor, ben ik meteen terug in die tijd.Â
Iedereen die weg wil uit Nederland heeft daarvoor zijn eigen redenen. In mijn geval was het een mix van zin in avontuur en de enorme aantrekkingskracht die de Spaanse taal op me uitoefende in combinatie met het feit dat ik graag in een grote, lichtelijk chaotische stad wilde wonen waar ontzettend veel te beleven viel. Mijn doel was om me echt local te gaan voelen en dat ging niet gebeuren als ik tussen de Nederlanders bleef plakken.Â
Het keerpunt kwam toen ik naast mijn freelanceklussen als journalist ook een vast inkomen nodig had en parttime aan de slag ging bij een callcenter. En daar was ik dus ineens niet de enige Nederlander. Ik ben er niet lang gebleven, maar het was een geweldige tijd. Ik deed nieuwe vriendschappen op, had ellenlange gesprekken over de cultuurverschillen en ik heb me echt kapotgelachen, lang leve de Nederlandse humor. Wat had ik dat gemist!
Ik ben ze nooit meer uit de weg gegaan, de Nederlanders in de stad. Sterker nog, op een gegeven moment kreeg ik vanuit de Nederlandse gemeenschap steeds meer opdrachten. Ik was vrijwilliger bij de Nederlandse Vereniging, ik werd lid bij het zakelijk netwerk De Kring en begon een Facebookgroep genaamd Nederlanders in Barcelona.Â
Die heeft nu meer dan 10.000 leden, er is inmiddels een populaire Whatsappgroep bij en ik maak een maandelijkse nieuwsbrief voor de Nederlandse community. Mijn dochter gaat iedere week braaf naar de Nederlandse les en ik sla geen Koningsdagfeestje over. Je kunt dus wel zeggen dat ik intussen goed ben ingeburgerd…in de Nederlandse gemeenschap.