Toen ik net in Spanje woonde, verwonderde ik me er regelmatig over; de goklustige Spanjaard. Ik had niet kunnen vermoeden dat loterijen zo’n belangrijk onderdeel zijn in het leven van de Spanjaard. Die liefde voor het gokje wagen, vertaalt zich ook in het straatbeeld, je kunt er letterlijk niet om heen. Elk zichzelf respecterend dorp of stad heeft een kiosko waar je terecht kunt voor loten. Maar ook op straat kun je regelmatig je geluk beproeven door het kopen van een lot.
Rond de feestdagen zie je lange rijen mensen die bereid zijn een behoorlijke tijd in de rij te staan om een lot van el Gordo, de kerstloterij, te bemachtigen. Om dat vervolgens nog eens dunnetjes over te doen in januari met el Niño, de Drie Koningen loterij, de kleinere versie.
Toen ik nog in Nederland woonde deed ik altijd alleen mee met de Staatsloterij en won ik eigenlijk nooit iets. Gokken in het casino was ook niet aan mij besteed, die ene keer dat ik me liet overhalen en toch een keer ging, was ik binnen een uur door mijn geld heen en veel lol beleefde ik er niet aan. Toen een goed bevriend stel op een avond 250.000 gulden in datzelfde casino won, was ik blij voor ze maar voelde niet de behoefte mijn geluk opnieuw te beproeven. Ieder zijn ding en spijt daarvan heb ik nooit gehad.
Tot ik op een dag thuis kwam en een auto van de postcode loterij in de straat geparkeerd zag staan. Ik had net mijn jas uit, toen de deurbel ging. ‘De buurvrouw!’ klonk de welbekende stem van Gaston opgewekt en ik keek vol in de camera die alles opnam. ‘Die geen loten heeft’ antwoordde ik met een lach op mijn gezicht.. We lachten samen hartelijk om mijn pech en het productieteam vroeg of ze mijn sportieve reactie mochten gebruiken in de uitzending. Ik stemde in en kreeg nog even te horen wat er die middag allemaal aan prijzen uit was gegaan. Flink wat buren wonnen een behoorlijk geldbedrag en er was er zelfs een die de sleutels van een BMW sport editie overhandigd kreeg. Even had ik spijt dat ik geen loten had gekocht, maar niet voor lang.
Ik ging naar binnen en belde mijn man. ‘Wij zijn heel gelukkig in de liefde, toch?’ vroeg ik hem terwijl ik wachtte op zijn antwoord. ‘Ja natuurlijk, maar hoezo?’ reageerde hij verbaasd. ‘Mooi, want gelukkig in het spel zijn we vandaag iets minder’ antwoordde ik en vertelde hem wat er gebeurd was. Gelukkig zag ook er de lol van in en we besloten niet alsnog lid te worden, want hoe groot is de kans dat die straatprijs weer valt? We hielden het bij het jaarlijkse staatslot en het geluk bleef uit.
Totdat we in Spanje gingen wonen en, aangestoken door de Spanjaarden, mee gingen spelen met el ONCE, el Gordo en el Niño. Sindsdien winnen we af en toe eens wat, al zijn het kleine bedragen. Het tij lijkt gekeerd en wie het kleine niet eert is het grote niet weerd niet waar? En niet onbelangrijk… het geluk in de liefde is gebleven 😉
Â
Photo by Andrey Metelev on Unsplash
