Ik krijg een appje van een vriendin: of ik al weet dat de maatregelen weer verscherpt zijn. Het was net twee uur geleden dat ik de Spaanse nieuwssites had bekeken, dat stond er toen nog niet op. Ik kreeg een korte huilbui en enorme behoefte om chocolade te eten en te roken. En dat allemaal tegelijkertijd, want wat maakt het allemaal ook nog uit…Vluchten in kortstondige afleiding is echter niet mijn stijl, ik zie het waarom van mijn emoties liever gewoon onder ogen zodat ik kan bepalen welk belang ik eraan wil hechten.
Toen ik weer enigszins tot bedaren was gekomen vroeg ik me dus af waarom dit nieuws me zo raakte. In principe verandert er voor mij niets, mag nog steeds het huis niet uit en persoonlijk word ik er totaal niet anders van dat er nu op de bouwplaatsen of in de fabrieken ook niet meer gewerkt mag worden. Het is het gevoel dat er geen einde aan de tunnel lijkt te komen, ik zie even geen licht. Er is niemand die afdoende antwoorden heeft en het enige dat we wereldwijd doen is achter de dagelijks veranderende feiten aanlopen. Een stroom aan alarmerende berichten over doden, zieken, mensen die nu juist vanwege corona niet behandeld kunnen worden voor andere ziektes en dus zullen sterven, economische rampspoed, tekort aan materiaal en alsof dat nog niet genoeg is beginnen landen nu elkaar verwijten te maken.
Van dat alles word ik dus verdrietig, iedereen in mijn omgeving leeft nog maar er lijkt geen leven meer te zijn. Vanmorgen ging ik sigaretten kopen en de eigenaresse van de winkel vertelde me dat ze een paar dagen dicht ging. Ze kan er niet meer tegen, ze heeft geen schone maskertjes meer, maakt alles 4x per dag met chloor schoon maar vindt de stress van het contact met klanten te groot. In de supermarkt hangt een droevige sfeer, het muziekje is vervangen door mededelingen over afstand houden en dat men er zorg voor draagt dat alle producten met de grootst mogelijke veiligheid in acht nemend zijn aangeleverd en worden verkocht.
Is er dan nergens meer een lichtpuntje? Tuurlijk wel. Als je kijkt naar de tamelijk lege schappen op de snoepafdeling en de vele ‘tiktok’ video’s op internet, ben ik niet de enige die bij negatieve emoties de behoefte voelt snel ergens externe bevrediging te zoeken. Ik denk echter dat we deze weken met z’n allen zo vaak diepe en soms donkere kanten van onszelf (en eventueel partners en kinderen) tegenkomen dat daar uiteindelijk geen chocolade meer tegenop kan. Het lichtpuntje zit ‘m volgens mij in het feit dat we onszelf en elkaar nu van alle kanten leren kennen. Er zit er niets anders op dan open en eerlijk te communiceren en te accepteren dat jij bent wie je bent en de ander is wie hij of zij is. En als we dà t nu vast weten te houden als we allemaal weer over het strand mogen wandelen of lekker op een terrasje zitten hebben we volgens mij een enorme stap voorwaarts gemaakt.
