Ik ben gelukkig. En daar was eigenlijk maar heel weinig voor nodig. Tenminste, als je het bekijkt met de ogen van voor de lockdown. Afgelopen week kwam ik tot de conclusie dat ik nu toch echt gek begin te worden. Net als iedereen doorloop ik de verschillende emotionele fases die blijkbaar bij een opsluiting horen, op zich best interessant om eens mee te maken. Maar mijn eetlust is inmiddels verdwenen, ik slaap niet langer dan 2 uur achter elkaar, vergeet dingen, weet absoluut niet meer wat voor dag het is en sleep me door de dagen. Videocalls, meditatie of een online les pilates doen me niets meer.
Bijna zes weken met alleen face-to-face gesprekjes met mijn buurjongen en de sigarettenmevrouw zijn funest voor de geestelijke gezondheid. Toen ik deze week een klant sprak, smeekte ik hem of ik op kantoor mocht komen werken. Als zzp-er en journalist mag ik in principe de weg op maar dan moet je alsnog wel een goed verhaal hebben als ze je aanhouden. Een goede vriend van mij is Guardia Civil en hij hamert al weken op het woord ‘necesidad’ als het gaat om de reden waarom je je huis verlaat. Ik vond dat het moment van noodzaak nu toch echt aangebroken was.
Lichtelijk nerveus stapte ik in de auto en terwijl ik richting de kust reed leek het alsof de weg geheel nieuw voor me was. En toen overviel me het gevoel van vrijheid, ik genoot van de prachtige natuur, een lekker muziekje en ook nog eens weinig verkeer. Tranen van geluk sprongen me in de ogen. Meer bewijs voor mijn theorie over gek worden kon ik niet krijgen. Dacht ik. Toen ik op kantoor kwam en enthousiast begroet werd door collega’s kreeg ik opnieuw tranen in mijn ogen. Hetgeen hen verbaasde tot ik uitlegde waarom. Ik heb nog nooit zo genoten van samen lunchen en toen twee collega’s ook nog de slappe lach kregen kon mijn geluk niet op. In de afgelopen jaren vond ik het normaal en gewoon leuk met hen te werken, vandaag vond ik het fantastisch. Een fysieke omhelzing zat er niet in maar dit gevoel van even ècht contact met mensen komt wel heel dicht in de buurt.
