Overwinterleed

“Het is toch te gek voor woorden meneer, dat ik hier een 4-seizoenen dekbed moet kopen omdat ik het koud heb terwijl we hier in Spanje zijn..!”

De dame op leeftijd meent wat ze zegt en zet haar klacht kracht bij: ze heeft ook al 2 dagen geen zon meer gezien en ze heeft eergisteren zelfs een paraplu moeten kopen. En dát ging niet zonder slag of stoot ondanks haar mime-spel van een opgestoken pols en het herhaalde “pááráplúúú pááráplúúú!!!”, de Chinese mevrouw begreep het niet. Mevrouw had vernomen dat ze hiervoor bij ´die Chinezen´ moest zijn, maar bij déze Chinees stond er geen paraplu op de kaart…

“Ach, weet u wat het is, mijn man en ik moeten gewoon nog een beetje wennen aan de Spaanse mentaliteit, die snappen we nog niet zo goed.” Ik kijk een beetje verbaasd en zonder iets te vragen…
“Gisteren bijvoorbeeld, wilden we een keer Spaans gaan eten. We zien een restaurantje met allemaal borden buiten staan met van die foto´s van diverse schotels. We kijken naar binnen en niemand te zien. Mijn man vond dat iemand de eerste moest zijn en hij loopt naar de deur en rammelt met de klink: gesloten! Om half zes, etenstijd, gesloten! Waarom zetten ze dan al die borden buiten??”

Ik probeer uit te leggen dat dit restaurant waarschijnlijk nét dicht is – na vanaf één uur ‘s middags open te zijn geweest- en straks rond half negen gewoon weer opengaat tot zeker weer een uur of elf. Dát gaat er bij mevrouw niet in: “Als je borden buiten zet dan hoor je open te zijn en om half negen is het tijd voor koffie, punt.”

Tsja, ga daar maar eens tegenin…

“Nee meneer, wat dat betreft is het hier toch anders gesteld. Wat wij vanochtend weer meemaken: we zijn gisterenavond pas aangekomen dus we hadden vanochtend nog niks in huis en we wilden ontbijten dus vroegen we op straat met handen en voeten waar dat in de buurt kon. Worden we naar een bruine kroeg gestuurd waar een tosti-ijzer achter de bar stond. Op de bar stonden flessen olijfolie en blikken met jam die naar tomaten smaakte en filet americain die naar boter smaakte. Dat hebben we maar laten staan. De koffie ook, want die zat in een limonadeglaasje zonder oortje, we brandden zowat onze vingers.”

“Het is me allemaal wat” stamel ik.

“Ach, het is ook maar voor een paar maanden” resumeert de man rustig.

Nadat ik ze heb uitgelegd hoe ze terug moeten en uitgeleide heb gedaan, kijk ik ze nog even na en zie dat ze in de verkeerde bus stappen. Met een glimlach loop ik weer naar binnen. Mijn dag kan niet meer stuk…

Foto van Kees Diks
Kees Diks

Kees Diks ontwerpt bedden en banken op maat. Na jaren in de provincie Cádiz te hebben gewoond runt hij nu een speciaalzaak in Torremolinos.

Delen:

Facebook
Twitter
LinkedIn

¿qué pasa?

culturele agenda van de provincie Málaga

Meer lezen

Een greep uit onze artikelen

ESpecial Life Magazine

over het goede leven in Spanje

Blijf op de hoogte van nieuwe artikelen over Spanje!
(max. 1 mail per maand)