Meneer en mevrouw De Bok

Toen ik nog als een van de weinige Nederlanders aan de andere kust van Cádiz woonde moest ik altijd lachen om verhalen over de fratsen van Nederlanders in het buitenland. Programma´s als ´Ik vertrek´ e.d. bestonden toen nog niet, dus elk verhaal dat mij ter ore kwam was welkom.
Ondertussen sprak ik gewoon Spaans, kende de cultuur en had me een groot aantal Spaanse gewoonten eigen gemaakt. Ik was goed geïntegreerd zullen we maar zeggen.

Twee decennia later streek ik neer aan de Costa del Sol en dan ook nog eens op een plek met heel veel Nederlanders die gewoon stug Nederlands doorleven en waar Nederlands gewoon de voertaal bleek te zijn: een totale cultuurshock! Wat mij het meest intrigeerde waren de Spaanse locals die daar totaal geen aanstoot aan namen en met hun aangeboren gastvrijheid de Nederlanders omarmden, en ja…ook mij.

De cultuurshock ben ik nog steeds niet helemaal te boven maar deze ga ik gewoon dagelijks te lijf door simpelweg te lachen bij het zien en horen van Nederlanders die wél weten dat ze bezig zijn met overwinteren maar vergeten zijn dat ze dat in Spanje doen, zo niet dagelijks kom ik ze tegen…

Een van de laatste leuke voorbeelden was eergisteren op een terras en gelooft u mij: daar had André van Duin een hele mooi meneer & mevrouw de Bok scene van kunnen maken: voor de styling had hij weinig meer hoeven te bedenken want hier zat gewoon een replyca…De koffie wordt geserveerd en voordat de kelner het stalen kannetje met warme melk dichterbij het kopje brengt roept de man met hese stem: ´Neej, ik mot een cuppie!´ ´Wajoewan?´ vraagt de Spaanse kelner vriendelijk op zijn ´Engels´ waarop de man weer antwoord en nu harder: ´CUPPIE, MÉ-LUK- CUPPIE´ om zich vervolgens tot zijn vrouw te richten: ´Snap jij dat nou, zou die man doof zijn?´Uiteindelijk belandt die scheut warme melk toch in zijn kop en bestelt iemand een tafel verderop een pilsje, roepend met een duidelijk handgebaar: ´van de tappo!´.

Ach, ik kan het mijn Nederlandse medemens niet kwalijk nemen: als ik s´morgens joggend eerst een haringkraam moet passeren en vervolgens de Hollandse supermarkt waar om 8.50 u al ongeduldige mensen staan te wachten dan vergeet ik ook weleens dat ik toch écht wel in Spanje woon. En, alles beter dan mijn trauma van 20 jaar geleden aan de andere kust waar de weinige Nederlanders soms wel héél erg mee wilden doen. Ik herinner me nog dat ik voor het eerst een lange hoogblonde dame in een flamencojurk zag ´dansen´ tussen kleine vurige donkere dames van het eigen dorp. Op dat moment vond ik dat erger om te zien dan stierenvechten. Dus wat mij betreft: roept u nog maar eens een keer keihard ´MÉ-LUK!´, nét zo hard totdat ze u verstaan…

Foto: Tabitha Turner