Meemigreren

Als je ouders besluiten om een nieuw leven op te bouwen in Spanje heb je als kind geen keus: je moet mee. Hoe kijken kinderen die ooit met hun ouders moesten meemigreren naar Spanje terug op hun jeugd? We vroegen de kinderen van toen, nu volwassen, hun ervaringen met ons te delen.

Tekst : Jet Bootsma

Deel 2, Kimberley en Daan

Kimberley was acht, Daan bijna zes toen hun ouders de knoop doorhakten om Nederland voor Spanje in te wisselen. De vader van Kimberley woonde zelf in zijn jeugd een paar jaar in Spanje. Hij vindt het een pré dat hij internationaal is opgegroeid, en wilde dat ook graag de kinderen meegeven. Daarbij waren beide ouders niet blij met de manier waarop in Nederland altijd alles geregeld moet worden. Haar moeder vertelde dat ze, leuk, een afspraak wilde maken met vriendinnen en dat ze pas vier maanden later een gezamelijk gaatje in de agenda’s konden vinden. Tel daarbij op dat het klimaat in Spanje voor de kinderen heilzaam bleek; Kimberley en Daan hadden toen ze klein waren veel last van eczeem. Als ze een paar dagen op vakantie in Spanje waren, was het weg. Zónder gelazer met dokters, crèmes of diëten, gewoon helemaal vanzelf weg. De beslissing werd genomen. Kimberley herinnert zich dat ze het heel oneerlijk vond dat ze niks over de beslissing te zeggen had. ‘Waarom zou je veranderen wat goed is?’

Daan in Spanje

Si, si. Of toch niet?

Daan heeft geen eigen herinneringen aan de tijd die hij in Nederland gewoond heeft. Hij is echter niet vergeten hoe hij zich in de begintijd in Spanje voelde.  Ze vlogen eind maart met z’n drieën naar Spanje, naar een appartement in Rincon de la Victoria. Daan, Kimberley en hun moeder. Hun vader kwam pas drie maanden later. Daan en z’n zus werden in het diepe gegooid, en moesten meteen naar een Spaanse school. In de eerste instantie konden ze ook nog eens niet naar dezelfde school, dus Daan voelde zich vreselijk alleen. Geen zus, geen moeder… Daarbij begreep hij echt niets van alles wat er tegen hem gezegd werd. ‘Ik kon alleen ‘si’ zeggen, en zei dat dus ook op alles. Dan vroeg de juf; ‘wil je wat doen?’, ‘Si’. ‘Snap je wel wat ik tegen je zeg?’. ‘Si’.  In Spanje wordt elk schooljaar afgesloten met een dans, de door velen gevreesde ‘Baile fin de curso’*. Daan wilde niet meedoen, vond het écht vreselijk, maar door geven van het enige antwoord dat hij kende op de vraag ‘Doe je mee?’, belandde hij tóch op het podium. ‘Ik weet nog dat ik huilend ben weggerend, naar m’n moeder. Ze vroeg me ‘maar Daan, waarom zeg je dan niet gewoon dat je niet wilt?’

Kim in Spanje

Ook Kimberley heeft geen goede herinneringen aan toen; ‘Ik wílde helemaal niet naar school. Alle kinderen dromden om me heen en ik had geen idee wat ze zeiden. Iedereen zit aan je. In Nederland heb je veel meer personal space… Elke week als ik niet had gehuild en flink was geweest kreeg ik een prijsje van mijn moeder. Kauwgom of zo’. Na een hele zomer spelen met Spaanse kinderen in de urbanisatie ging het met het Spaans van beiden een stuk beter.

Opnieuw wennen
Twee jaar later verhuist het gezin naar Churriana, en Kimberley en Daan moeten wéér opnieuw beginnen op een nieuwe school. ‘Ik had nét zoiets van, ‘ok, i got this’ en toen moest ik weer weg,’ vertelt Kimberley. Het was een hele kleine Spaanse school en ik kwam als nieuweling terecht in een hele hechte groep’ Het valt me op dat ze ‘nieuweling’ zegt, en niet ‘buitenlander’. Het was he-le-maal geen leuke school, verschrikkelijk! Echt, ik dacht ‘waarom naaien jullie me zo? Je hebt me dit nu twee keer aangedaan en het wordt elke keer slechter! Waarom laten jullie MIJ de beslissingen niet nemen! Ik was zoooo ongelukkig daar. Dát ga je je ouders écht kwalijk nemen!

Daan vond het juist wel prettig dat het een kleine school was: je kende eigenlijk iedereen. ‘Ik had niet één vast vrienden groepje, maar had bij iedereen wel aansluiting’. Hij voelde zich vrij om te zijn wie hij was, en te doen wat hij wilde.

Voortgezet onderwijs en verder

Als Kimberly Bachillerato in Málaga gaat doen, verandert dat een beetje. ‘Daar waren de kinderen meer open minded´. Hoewel het heel hard werken is, voelt ze zich hier meer op haar plek. ‘Feestjes, naar het strand, barbecues’. Daan gaat twee jaar later ook naar deze school. ‘Ik was er al een paar keer geweest om Kim op te halen, had inmiddels de directeur ontmoet’. Toch ervaart Daan daar nu ook dat het lastig is nieuwe vrienden te maken. Pas als er een uitwisseling is met een school in Duitsland en hij een week met een hele groep op pad is, settelt hij.

Na het Bachillerato gaat Kimberley eerst een jaar als au pair werken. ‘Ik wilde weg! ‘ Amerika vond ik cool’. Engels had ze geleerd van Justin Bieber. In Amerika komt ze, 19 jaar oud, terecht in een gezin waar ze voor vier kinderen moet zorgen, waarvan twee knullen van dertien en vijftien. ‘Daar realiseerde ik me dat mijn handelen ook effect heeft op andere mensen. Het is niet alleen nemen nemen nemen. Eigenlijk heb ik me heel lang machteloos gevoeld, maar ik realiseerde me toen dat je zélf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk’.

Hoewel er in Daan een heus wiskundig genie schuilt, gaat hij journalistiek studeren in Madrid. Al snel blijkt het niet te zijn wat hij er van verwacht had. Zijn vader en moeder stimuleren hem over de grens te kijken en onderzoeken met Daan ook de mogelijkheden in Nederland. Het maakt op Daan geen goede indruk, en hij voelt zich in Nederland voor het eerst een buitenlander. ‘Dat was wel een shock’. Alles strak georganiseerd en geregeld, studentenverenigingen: hij moet er niets van hebben. Uiteindelijk kiest hij voor een studie psychologie in Granada. ‘Misschien af en toe iets te vrijblijvend, of ‘losjes’ maar daar voel ik me heel lekker bij.

‘Daan, zou jij je Nederlandse paspoort willen inwisselen voor een Spaans paspoort?’ vraag ik.  â€˜Oh nee! Echt niet. Ik vind het wel lekker zo. Er tussenin. Hij voelt zich prima zoals hij is, hoeft niet per sé ergens bij te horen.

Na onderzoek wat ze kan met haar profiel, komt Kimberley grappig genoeg weer in Nederland terecht. In Den Haag studeert ze nu International Communication Management.

Ze krijgt een kamer waar ook twee meiden wonen die bij een studentenvereniging zitten. Ze slepen Kimberley mee. Ze komt er daar achter dat, Nederlands als ze toch is, ze de taal niet goed beheerst. ‘Er kwam een jongen op me af die vroeg ‘zullen we bekken? Ik had echt geen idee wat hij bedoelde. Als je alleen maar met je ouders praat, leer je toch een soort pappa en mamma-Nederlands. Zonder scheldwoorden of straattaal. Hij en ik zijn wel vrienden geworden, hij heeft me veel vieze woorden geleerd’.

Nederlands zijn, of tóch niet? ‘In Spanje was het makkelijk. Ik kon altijd de guiri-kaart spelen. Je kan alles maken, je bent tóch buitenlander. Wat hier moeilijk is, is dat je ineens niet meer anders bent. In Spanje kreeg ik altijd alle aandacht, ik wás anders. Hier ben ik invisible’. Onzichtbaar? dat klinkt heftig…

Maar het verhaal heeft een vervolg.

Een stampvolle kroeg, het laatste nummer. ‘En ik loop hier alleen in een te stille stad, ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad…’ Iedereen zingt keihard mee, iedereen kent de tekst. Behalve Kimberley. ‘Ik stond daar… ik voelde me… ik kèn dit niet…’ Toen werd ze meegetrokken. ‘Hup! Meezingen! Volgende week moet jij dit ook kennen, want dít is Nederlandse cultuur!’

Daar, in die kroeg, beseft Kimberley; ‘Ik hoor hier bij, dit zijn mijn mensen. Bij dit suffe lied, met bier dat ik niet eens lekker vind, maar tóch’. Haar verhaal ontroert me.

 â€˜Ja, ik word nu even heel gelukkig van vieze kaasbroodjes van de Appie, frietjes met mayo. In juni ben ik klaar, verder dan dát heb ik nog niets besloten. Óf masters doen, of ergens anders heen, Zuid Amerika of zo…

Wat kan ik nou eens voor zinnigs zeggen over wat deze twee prachtige en geweldige kids mij verteld hebben over hun ervaringen?  Schiet mij maar lek. Zijn ze beïnvloed door de meemigratie? Absoluut. Was niet emigreren beter voor ze geweest? Kimberley zegt daarover: ‘Ik heb heel ongelukkige tijden gekend, ja. Maar wie weet hoe het zou zijn geweest als ik in Nederland zou zijn opgegroeid? Misschien was ik dan wel helemaal losgeslagen! Veel te vrij! Drank, drugs! Ik vraag Daan: ‘als iemand je vertelt dat ze plannen hebben om te gaan emigreren met hun kinderen van zes en acht, wat zeg je ze dan?’ ‘Nou, er is eigenlijk geen verkeerde keus. Je kan niet twee levens tegelijk leven en daarna zien welke het leukste was. Je kiest, en je gaat’.

*Baile fin de curso; Elke klas, of elk jaar van Infantil of Primaria studeert een eigen dansje in, waarbij alle kinderen het zelfde pakje aan moeten. Door de vaak inferieure geluidsinstallatie pijnigt de compleet overstuurde muziek ieders trommelvliezen. Het is voor iedereen altijd een grote opluchting als het feest weer voorbij is, en de vakantie kan beginnen.

Delen:

Facebook
Twitter
LinkedIn

¿qué pasa?

culturele agenda van de provincie Málaga

Meer lezen

Een greep uit onze artikelen

dia de la matanza

Dia de la Matanza

Al sinds mensenheugenis vieren families in de binnenlanden in Spanje het slachten van het varken. Er zijn zelfs bronnen die melden dat de eerste Kelten

29 april – vandaag is rood

Toen ik de was ophing zag ik dat er best veel joggingbroeken tussen zaten. Belachelijk veel eigenlijk wel voor iemand die geen fanatiek sporter is.

ESpecial Life Magazine

over het goede leven in Spanje

Blijf op de hoogte van nieuwe artikelen over Spanje!
(max. 1 mail per maand)