Marjan Schut heeft wel een heel speciale lockdown meegemaakt. Na een paar weken hoesten besloot ze op 21 maart toch de huisarts maar eens te raadplegen. Die stuurde haar meteen door naar het ziekenhuis waar ze de volgende drie weken moest verblijven.
“Ik werd op een zwaar beschermde afdeling opgenomen totdat na twee dagen zonder twijfel duidelijk was dat ik geen corona had. Het was een longontsteking met complicaties. Toen ik 10 kilo lichter en behoorlijk verzwakt weer thuiskwam werd het pas echt zwaar. We zaten nog midden in de lockdown dus er mocht niemand langskomen, ook de werkster niet. De Nederlandse eigenaar van een restaurant bij mij in de wijk heeft me twee weken lang maaltijden gebracht en ook boodschappen gedaan.”
“Behalve dat ik er fysiek niet goed aan toe was moet ik zeggen dat deze hele coronacrisis er ook emotioneel behoorlijk heeft ingehakt, en nog steeds. Ik woon alleen en dat is me altijd prima bevallen. Inmiddels heb ik mijn activiteiten weer opgepakt: een paar keer per week wandelen, pilates, lunch met vrienden en bijeenkomsten van de beide business clubs waar ik lid van ben. En toch voel ik me zo nu en dan eenzaam. Volgens mij komt dat omdat het contact met mensen veranderd is. Er is zo duidelijk sprake van een scheiding in de maatschappij, iedereen probeert respect voor anderen te hebben en tegelijkertijd ook hun eigen grenzen te bewaken. Ik heb het gevoel dat je zo moet oppassen met wat je zegt en doet, het spontane is er af.”
“Jarenlange vriendschappen staan onder druk door meningsverschillen
over corona”
Vooral het feit dat de hele groep alleengaanden door veel mensen volledig buiten beschouwing wordt gelaten stoort Marjan. “Ik ben van nature niet iemand die jan en alleman om de nek gaat hangen maar als je alle regels opvolgt zou ik sinds half maart niemand meer hebben mogen aanraken. Gelukkig kwam in juli een goede vriend uit Nederland met zijn zoon op vakantie, het was fijn om weer even mensen in huis te hebben. Ik begin zolangzamerhand gewoon huidhonger te krijgen!” Buiten dat heeft ze dit jaar gemerkt dat ze toch niet onder alle omstandigheden een ras-optimist is en selectiever is geworden in de omgang met anderen. “Om bij mezelf de moed er tóch in te houden, wat het grootste deel van de tijd heus wel lukt, mijd ik negatieve mensen. Ik heb geen moeite met mensen die even hun hart moeten luchten maar als er altijd alleen maar geklaagd wordt neem ik afstand.”
Vanwege de lockdown is ESpecial Life ook een half jaar niet in geprinte versie uitgekomen. Toen dat eindelijk in september weer kon en de lezers en adverteerders enthousiast reageerden was voor Marjan in ieder geval een deel van het leven weer normaal. “Ik ben een ondernemer en zit dus niet graag stil, zeker niet als het ook nog eens noodgedwongen is. We gaan er weer volop tegenaan en het maken van plannen voor komende edities geeft me weer nieuwe energie.”
