Toen ik de was ophing zag ik dat er best veel joggingbroeken tussen zaten. Belachelijk veel eigenlijk wel voor iemand die geen fanatiek sporter is. Ik werk al jaren vanuit huis en dan is makkelijke kleding heel prettig, wandeling of wat rek- en strekwerk aan het einde van de dag en de boel kan zo de was in. Ik ging er echter nooit de straat mee op hoewel dat in CoÃn voor veel mensen al jaren heel normaal is.
Maar ook ik ben de laatste weken te beroerd om me om te kleden dus ik ben meerdere malen ook in joggingbroek in de supermarkten te zien geweest. En toen bedacht ik dat het misschien wel daarom ook geen feestje is om de deur uit te gaan. Er hangt sowieso al een treurige sfeer overal, maar als mensen dan ook niet meer de moeite nemen om er nog wat leuks van te maken dan draagt dat niet bij aan de algemene beeldvorming zullen we maar zeggen. Even voer ik nog een innerlijk debatje over nut en noodzaak van make-up en andere zaken die we doen om onze uiterlijke kenmerken te verfraaien. Dan besluit ik de proef op de som te nemen.
Voor het eerst sinds weken föhn ik mijn haar weer en trek de verfkwastjes tevoorschijn. Rokje, hakken, nagellak, parfum en rode lippenstift maken het geheel af. Ik voel me meteen anders. Het is dus waar wat ze altijd zeggen: je doet het voor jezelf. Met frisse energie loop ik tussen de andere klanten die allemaal in hun eigen bubbel hun karretjes volladen. Ik trek echter wel de aandacht en zie sommige mannen naar mijn mond kijken. Tja, als iedereen voortdurend met maskertjes op loopt en ze zelfs niet afdoen als ze alleen in de auto zitten (ik snap de logica daar echt niet van) zie je natuurlijk nooit meer een paar rode lippen.
Ik heb nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik thuiskom. De goede vibe blijft nog even hangen dus heel efficiënt werk ik nog even een bergje mails af voordat ik me weer omkleed. Want op de bank in een joggingbroek is toch wat comfortabeler.
