‘Of we stoppen met erover praten, of we gaan het gewoon doen!’ we kijken elkaar aan en schieten allebei in de lach. O jee, we hebben zojuist een life changing beslissing genomen. Er is geen weg meer terug. De kinderen liggen op de achterbank te slapen en hebben werkelijk geen idee van wat er boven hun hoofd hangt. En dat is waarschijnlijk maar goed ook. Ze zouden zomaar eens luid kunnen protesteren tegen ons plan.
We hadden er al vaak over gesproken en misschien kwam het omdat we rond de 40 waren, maar iets zorgde ervoor dat we ons plan opeens heel erg serieus namen. Er langer over blijven praten voelde als laf, halfbakken en een gepasseerd station. We wilden nu leven en niet later zeggen ‘had ik maar’.
Toen we het familie en vrienden vertelden kregen we over het algemeen positieve reacties. Maar er werden ook zorgen geuit, dingen in twijfel getrokken en vooral veel gevoelens en gedachten op, met name mij, geprojecteerd.‘Wat nu als je van alles gaat missen? Wat als het mislukt? Wat gaan jullie doen en waar gaan jullie van leven?’ Zomaar een greep uit de vragen die ik op me afgevuurd kreeg. Ik vond dat best heftig. Gelukkig kon ik door alle inzichten die ik als coach maar vooral als mens had opgedaan, veel naast me neerleggen. Het meeste ging namelijk niet over mij maar destemeer over de ander. Blijkbaar maakte mijn keuze het nodige los bij anderen. Onbewuste verlangens, onzekerheden, dromen en de behoefte aan zekerheid werden op mij geprojecteerd. Vooral dat laatste speelde bij heel veel mensen. De meesten leidden een comfortabel leven, hadden een gezin gesticht en een sociaal netwerk opgebouwd. Als je gaat emigreren moet je dat durven loslaten.
Gek genoeg vond ik dat op die leeftijd juist redelijk makkelijk. Ik vermoed dat ik er eerder nog niet helemaal aan toe was. Rond de veertig komt de rust, weet je wie je bent, wat je wil en vooral wat je niet wil. Je maakt je niet meer zo druk om wat anderen vinden. Wat mij betreft pure rijkdom. Gelukkig beschikte ik ook over de nodige dosis naïviteit, die kun je namelijk goed gebruiken bij zo’n stap. Je weet namelijk serieus niet waar je aan begint.
In feite waren wij net als onze slapende kinderen op de achterbank, we hadden geen benul van wat er boven ons hoofd hing.
Ruim 10 jaar later weet ik dat het een goede beslissing is geweest, en zou ik het zo weer doen!
Joyce van Ombergen-Jong
Internship & personal coach
jongleren.es / yourjourney.academy
