Er is nu toch echt sprake van een crisis die niemand koud laat. Gisteren werd ik gebeld door een vriend die me serieus vroeg hoe ik nu mijn drankjes drink. Nou, gewoon in een glas zei ik nietsvermoedend. Ja maar als je ze echt koud wilt dan? Met een ijsblokje d’r in antwoordde ik hem. En toen vroeg hij waar ik die dan vandaan haalde want hij kon ze nergens meer krijgen. Het was een drama en hoe moest dat dan met de Feria van Málaga?
En ineens zag ik de krantenkoppen waar ik snel overheen gelezen had weer voor me: er is sprake van een ijsblokjescrisis. Er is niet voldoende water, het bevriezen kost te veel en het transport is niet meer te betalen. Het hele land staat op z’n kop, want dat is natuurlijk wel het ergste dat er kan gebeuren zo midden in de zomer. Inmiddels loop ik al wel een tijdje mee op deze planeet en heb dus al aardig wat crisissen meegemaakt, de laatste tijd wat meer dan voorheen maar goed. Waarschijnlijk daarom dat ik ook niet meer zo onder de indruk ben van het woord an sich en me zo langzamerhand ook niet meer zo druk kan maken over wat het onderwerp van de meest actuele crisis is. Ze waaien weer over of je kunt er toch niets aan doen.
Ik moest echter wel even denken aan 2008, ook een crisisjaar. Toen riepen manisch optimisten van alle kanten dat het woord crisis in het Chinees verandering betekent. Met die veranderingen is het allemaal wel meegevallen want de mens houdt in de basis helemaal niet van veranderen. Maar misschien verandert er nu wel iets, deze nationale crisis raakt namelijk het persoonlijk plezier en daar hebben we nu meer dan ooit recht op.
Toen ik tegen die vriend zei dat ik al sinds jaar en dag mijn eigen ijsblokjes maak, in van die speciale bakjes, is hij meteen op pad gegaan. Om me daarna te bellen met de mededeling dat die bakjes nergens meer te krijgen zijn. Zo zie je maar weer, de mens verandert als je ‘m maar hard genoeg raakt.
Â
foto: Wesual Click Unsplash
