De bezielende leiding van Carmen

Je herkent het vast wel: je stapt bij je collega of goede vriend in de auto, je begint met “zo, we hebben er lekker weer bij” of een andere onbenulligheid en vervolgens valt er een dodelijke stilte en ga je in je brein op zoek naar de openingszin van een nieuw gesprek waarvan jij noch je gesprekspartner weet waarover het zal gaan en op het moment dat je denkt ´EUREKA´ en je op het punt van oreren staat, wordt je inspanning volledig verstoord door een vreselijke onnatuurlijke mechanische stem: “bij de volgende rotonde linksaf..”

Zo zit ik meerdere malen per week in onze bus met mijn twee Spaanse mannen, een 20 plusser en een 60 plusser, beiden met hun eigen specialisatie en met mij als supervisor. Ook wij hebben wel eens van die dodelijke stiltes in onze bus als ons locatie-meisje ‘Carmen’ zoals wij haar noemen niet verder komt dan af en toe een “linksaf” of “rechtsaf”. De verharde weg maakt plaats voor een onverharde, en die wordt met de seconde smaller, vangrails zijn ineens niet meer te zien, de afgronden worden dieper, de haarspeldbochten worden meer haarspeld dan bocht en Carmen zwijgt….

Ondergetekende begint te transpireren maar mijn bijrijders geven geen krimp want Carmen is met hen en instructies zijn er om te volgen. Ik weet als geen ander dat Nederlanders kampioen zijn in het zoeken naar onmogelijke locaties aan de Costa del Sol en dat mijn klanten daarin zonder meer er met kop en schouders bovenuit steken. De helling wordt met de seconde steiler en in no-time krassen de harde olijftakjes de verf van onze bus en ineens kunnen we écht niet meer verder; het lijkt alsof we door een maanlandschap rijden. Volgens Carmen moeten we gewoon door en de chauffeur geeft trouw gehoor aan haar orders maar dan stuiten we op een 2 meter hoog kippengaas met daarachter een werkende man.

Mijn ´60 plusser´ gebiedt de man (van gelijke leeftijd) aan de kant te gaan teneinde ónze weg, die van Carmen dus, te kunnen vervolgen. De man antwoordt dat er geen weg is te vervolgen: hij staat aardappels te rooien op zijn eigen terrein.

Eenmaal op de goede locatie volgt de discussie over de stelling Nederlands versus Spaans: ´Er klopt iets niet´ versus ´Systeem is systeem´.

Zoals altijd ligt het gelijk in het midden en blijft hierom lachen een gezonde zaak!