Busje komt zo

De deur gaat open, ´Spreekt u Nederlands meneer?´…..´Ja mevrouw, zegt u het maar´. -´Ja, oh geweldig…nou, wij willen met de bus naar Mijas. Weet u hoe laat hij komt?´
´Ik weet het niet uit mijn hoofd mevrouw, maar ik loop even met u mee, dan kijken we op het tijdschema van lijn 121´.

Na het scannen van de QR code kan ik mevrouw laten zien dat de bus er aan komt, slechts 8 minuten voordat mevrouw en haar echtgenoot de reis naar het bergdorp kunnen beginnen. Voldaan loop ik terug naar binnen, toch altijd fijn als je weer iemand hebt kunnen helpen.

Het hebben van een bushalte pal voor de deur van onze bankenwinkel brengt ook een beetje de verplichting met zich mee om de mensen af en toe te helpen, dit komt dan ook bijna dagelijks voor.
Behalve op dinsdag. Op dinsdag is het namelijk markt in Fuengirola en ik sta elke dinsdag weer versteld van het aantal Nederlanders dat dan op de bus staat te wachten. Het zijn er zoveel dat er altijd wel iemand bij is die de weg kent en alles weet over het openbaar vervoer. De dinsdag is dus een rustige dag voor mij, een dag die ik compleet aan mijn klanten kan wijden.

Zo ook afgelopen dinsdag. Rolluiken omhoog, lichten aan en dan even snel de stoep vegen.
´Doe je goed jongen´ zegt één van de oudere buswachters en steekt z´n duim naar me op. ´Ja dat zie je een Spanjaard niet doen´, zegt een ander. Ik lach vriendelijk en loop terug naar binnen.

Ik ben nét mijn mail aan het bekijken als de deur open zwaait. Een prachtige blondine duwt eerst haar koffer naar binnen en stapt vervolgens door tot aan mijn bureau. ´I have a reservation for one week´, zegt ze terwijl ze haar paspoort op mijn bureau gooit. Nederlands, denk ik naar aanleiding van haar accent. Op mijn vraag of ze uit Nederland komt krijg ik geen antwoord maar ze gaat wel gelijk over op onze taal. ´Ik heb een reservering voor een week´, zegt ze licht geiriteerd terwijl ze naar haar paspoort wijst alsof ze wil zeggen; schiet nou eens op en zorg dat de checkin afgerond wordt. Ik leg haar uit dat ze naar het hotel naast ons moet gaan. ´Nee, ik heb hier in dit hotel geboekt´, zegt ze terwijl ze naar boven wijst. Inderdaad, er liggen hotelkamers op de verdiepingen boven ons maar die behoren bij het hotel naast ons, en zo leg ik het haar uit. ´Oh, ja…ik zag allemaal banken staan en dacht dat het de hotellobby was´. ´Maakt niet uit´zeg ik, ´als je hier naar buiten loopt ga je naar rechts en bij het hotel naar binnen. Daar kun je inchecken´. Zonder verder iets te zeggen grist ze haar paspoort van mijn bureau, loopt naar buiten en gaat…linksaf. Ik wil haar nog nalopen maar dan komen er juist klanten binnen. Als ik wat later afsluit zie ik ze vanaf de overkant weer oversteken, zonder koffer maar mét een draagtasje van Friet van Piet. Die was gelukkig wel snel gevonden.

Morgen weer een dag met veel, wat zeg ik, alleen maar Nederlanders, maar voor nú:
´una caña por favor!´

Foto: Lucia Lua Ramirez