Ieder kind krijgt bepaalde eigenschappen mee van zijn ouders. Van mijn moeder heb ik het trekje dat ik het ineens ‘op de heupen kan krijgen’. Van mijn vader heb ik geleerd dat je altijd alles eerst goed moet bestuderen voor je iets uit elkaar haalt en dan logisch verstand en een scherpe blik moet gebruiken om te repareren wat kapot was.
Ik sta uitgebreid de constructie van de afzuigkap en keukenkastjes te bestuderen als ik word gebeld. Gelukkig maar want anders had de kans bestaan dat de halve keuken gesloopt zou zijn nu. Nadat ik vorige week alle apparaten al van de kant had getrokken en de keukenkastjes had gesopt besloot ik vandaag dat het tijd was om de glazen te poleren. Je moet toch wat. En toen was ik er dus helemaal klaar mee. Zes jaar lang heb ik me ervan weten te overtuigen dat het niet uitmaakt dat het niet de meest prachtige keuken is maar vandaag dreigt dus sloopgevaar.
De moestuin is aangelegd, de t-shirts liggen keurig opnieuw gevouwen op een stapeltje en alle gordijnen zijn gewassen. Ik heb altijd alle administratie al op orde en maar één rommellade dus daar kan ik me ook geen uren mee vermaken. Ik zou de ramen kunnen gaan wassen maar het gaat morgen weer regenen dus dat zou wel een heel wanhopige actie zijn. Minder wanhopig dan de keuken slopen trouwens. Het enige dat nog op mijn lijstje staat is de auto poetsen. Er zijn nog wel wat achterstallige klusjes maar die vereisen een bezoekje aan de bouwmarkt en die is niet open. Toch jammer dat ik niet zo’n vooruitziende blik heb gehad om juist daar een voorraad in te slaan.
De laatste dagen zie ik op facebook meerdere oproepen voor verf en cement voorbijkomen. Er zijn dus meer mensen die hun handen uit de mouwen willen steken. En daar voorziet de supermarkt niet in. Hoewel… de Carrefour verkoopt wel wat klusmateriaal. Ik besluit het gezonde verstand van mijn vader toe te passen om toch te voldoen aan de behoefte om wat te doen. De keuken nu maar even niet. Maar ik heb nog een emmer verf staan, als ik rollers en afplakband op de kop weet te tikken ben ik deze week toch even een middag onder de pannen. En als er dan in een toekomst weer vliegtuigen de lucht ingaan kan mijn familie in een spierwitte logeerkamer slapen. Ook fijn.
