Vanuit het vliegtuig kun je regelmatig de prachtig blauwe stuwmeren van
El Chorro zien en iedereen die hier woont kent inmiddels de Caminito del Rey. We besloten het zuidelijk deel van de regio Guadalteba eens op ons gemak vanuit de auto te bekijken. We kijken thuis op Google Maps wat een leuke route zou zijn en gaan op stap, met de route in de telefoon en wetende dat er toch overal borden zullen staan moet dat zeker goed komen. Dat deed het ook, we hebben echter wel wat meer van de omgeving gezien dan we van plan waren.
Tekst & foto’s: Maria Kupers
We nemen vanuit Coín de A-357 in de richting van Campillos. Onze eerste bestemming is Álora maar we nemen met opzet niet de snelste weg. We nemen een oude weg tussen Carratraca en Álora, de Camino de las Minas, die door het gevarieerde landschap van de Sierra de Aguas gaat. In dit gebied werd vroeger nikkel gedolven, deze weg werd twee eeuwen geleden aangelegd zodat het materiaal bij Álora in goederenwagons geladen kon worden. Het wegdek van deze A-7078 laat hier en daar wat te wensen over maar het uitzicht over het landbouwgebied en de bossen nodigt toch al uit om niet al te hard te rijden.
Vanuit de verte zien we de resten van het Castillo de Álora bovenop een berg en een verzameling witte huizen op de flanken. Een goede plek voor een kasteel, vanuit daar heb je uitzicht over de vruchtbare landbouwgronden van de Valle del Guadalhorce die in zuidelijke richting naar de zee uitstrekt. De Romeinen waren de eersten die hier een fort bouwden en op de resten bouwden de Arabieren het kasteel dat nu hèt symbool van het dorp is. Bij het binnenrijden van het dorp doen we wat we altijd doen: officiële parkeerplaatsen negeren en richting het centrum rijden. We vinden een parkeerplekje op het plein van het gemeentehuis en genieten in de zon van een ontbijtje. Daarna maken we een korte wandeling door het dorp.
Het is niet het typische Andalusische dorp zoals je dat elders in de provincie ziet, tussen de witte huizen staat hier en daar een historisch pand waar vroeger de gegoede burgerij in moet hebben gewoond. Bovendien zijn er veel gietijzeren balkons met kleine uitbouwtjes zoals je die in steden ook ziet. Als we de auto weer pakken wordt het duidelijk dat parkeren aan de rand van het dorp ook z’n voordelen heeft, we komen in een doolhof van smalle en steile straatjes terecht voor we uiteindelijk in de buitenwijken komen. De straten daar zijn levendiger dan in het centrum zelf, om de paar honderd meter is een nieuw plein met een speeltuin of parkje te vinden met barretjes, restaurants en winkels eromheen.
Hoogtevrees niet gewenst
De volgende bestemming is El Chorro, we zetten de navigatie weer aan en die stuurt ons volgens ons gevoel de verkeerde kant op. Bovendien staan er ook (niet officiële) borden die een andere richting aangeven. We rijden op goed geluk verder en genieten van het landschap van afwisselend sinasappelbomen, amandelbomen die beginnen te bloeien en olijfboomgaarden. Via de gehuchten Los Llanos, Paredones en Caracuel komen we bij El Chorro. Dit gebied is bekend vanwege de Caminito del Rey, een wandelpad langs de rotsen van de Salto del Gaitanejo en de Salto del Chorro. Dat pad en de brug over de honderd meter lagergelegen Rio Guadalhorce werden in 1901 aangelegd zodat medewerkers van de waterkrachtcentrale makkelijk van de ene kant naar de andere kant van de kloof konden komen. Toen koning Alfonso VIII tijdens een bezoek ook over dit pad liep kreeg het pad de nieuwe naam.
We gaan lunchen in het restaurant van hotel La Garganta, een oude meelfabriek die eind jaren zeventig ophield met functioneren. Vanaf het terras hebben we een prachtig uitzicht op de Caminito en de indrukwekkende rotswanden. Op de kaart staan traditionele gerechten uit de regio maar ook verrassende recepten met producten uit de provincie. Tijd om weer in de auto te stappen en de stuwmeren Guadalhorce-Guadalteba te bekijken. Dat water wordt niet alleen voor de opwekking van elektriciteit gebruikt, het is ook drinkwater voor een deel van de provincie. De natuur in dit gebied is indrukwekkend, diverse soorten rotswanden zijn de achtergrond van bossen met loofbomen en naaldbomen.
Hier dringt geen internetsignaal door dus bij een kruising kiezen we voor een afslag van de MA-5403 die volgens de borden richting een uitkijkpunt gaat. Vijf kilometer verder komen we daar aan en daar houdt de weg dan ook op, maar we hebben wel een mooi uitzicht over de omgeving. We rijden weer terug en gaan weer verder op de MA-5403 richting Ardales (dat stond niet op het bord…). De stuwmeren zijn vanaf de weg net zo prachtig blauw als vanuit de lucht en we zien meerdere parkeerplaatsen langs de weg vanaf waar je naar beneden kunt lopen. Er staan diverse borden die wijzen naar plekken waar je kano’s kunt huren, goed om te weten voor als de temperaturen weer stijgen. Vlakbij het water zijn picknick zones ingericht en op deze zonnige dag staan daar campers en zien we hele gezinnen buiten zitten.
Koffie in Ardales
Zodra we het berggebied verlaten komen we in weer een totaal ander landschap, glooiende akkers die lichtgroen beginnen te kleuren en veel windmolens. Het is weer tijd om even de benen te strekken dus we besluiten een kijkje te gaan nemen in Ardales. Ook hier staat weer een kasteel bovenop een berg: het Castillo de la Peña.
Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niet het meest mooie dorp in de provincie is, dat komt vooral omdat er niet echt een gezellig autovrij plein is. Maar de cortado smaakt goed en tijdens onze wandeling ontdekken we dat er een archeologisch museum is waar uitleg over de geschiedenis van de regio Guadalteba wordt gegeven. Vlakbij het dorp ligt de Cueva de Ardales, de ingang van deze grot werd in 1821 na een aardbeving ontdekt. Op de wanden staan tekeningen die volgens experts uit de achttiende eeuw voor Christus stammen. Voor een bezoek moet je contact opnemen met de gemeente en die was op de dag dat wij deze route reden helaas gesloten. Via de A-357 rijden we weer terug en zijn voor het vallen van de avond weer thuis.
Meer informatie
www.alora.es
www.lagargaganta.com
www.ardales.es
