Het is fascinerend om te zien hoe verschillend mensen naar AI kijken. Waar de één het ziet als een kans om meer te bereiken in minder tijd, ziet de ander het als iets onbekends en misschien zelfs bedreigends. Vaak loopt die scheidslijn niet tussen beroepen of opleidingsniveaus, maar simpelweg tussen generaties.
Ik merk dat verschil bijna dagelijks. Jongere mensen gebruiken AI alsof het de normaalste zaak van de wereld is, ze laten e-mails herschrijven, samenvattingen maken, ideeën genereren of zelfs hun planning optimaliseren. Voor hen is het een hulpmiddel, niet iets om lang over na te denken. Oudere generaties daarentegen zijn vaak voorzichtiger. Niet omdat ze niet willen leren, maar omdat ze de waarde van hun ervaring niet zomaar willen overlaten aan een algoritme. En dat is begrijpelijk.
Zelf zie ik beide kanten. In gesprekken met klanten merk ik dat jongere teams vaak enthousiast experimenteren, terwijl de meer ervaren professionals juist vragen stellen die zorgen voor diepgang en richting. Wanneer die twee elkaar weten te vinden, gebeurt er iets moois: de snelheid van de nieuwe generatie ontmoet de wijsheid van de vorige. En dát is precies wat technologie nodig heeft om echt waarde te creëren.
Het verschil in houding is dus niet goed of fout, het is complementair. De een duwt grenzen vooruit, de ander bewaakt de kwaliteit. AI kan pas echt impact maken als die werelden elkaar versterken in plaats van wantrouwen. Want waar nieuwsgierigheid en ervaring elkaar raken, ontstaat innovatie die duurzaam is.
We staan pas aan het begin van deze samenwerking tussen mens en machine, én tussen generaties. Misschien is het nu de tijd om het gesprek daarover vaker te voeren. Om niet te vragen wie gelijk heeft, maar wat we van elkaar kunnen leren in een tijd waarin de toekomst sneller op ons afkomt dan ooit.
foto: Vitaly Gariev
