“Ik app het je wel ff”. “Straks kijk ik ff naar je mail”. “Het duurt nog wel ff”. Zonder dat ik er erg in heb gehad is ‘ff’ mijn leven én erger nog mijn taalgebruik in geslopen. Ik betrap mezelf erop dat ik de afkorting van het woord even te pas en te onpas gebruik. Verbaal én in geschreven tekst. En om eerlijk te zijn word ik er niet blij van. Even klinkt als vluchtig, halfslachtig, met minder aandacht, tussendoor en letterlijk kleurloos. Hoe komt het dat dit fenomeen vast onderdeel is geworden van mijn communicatie? Zou het komen door het feit dat alles steeds sneller gaat en vooral moet? Of door het vele communiceren via WhatsApp? Op dat medium is het normaal om woorden zoveel mogelijk af te korten. Toch herken ik dat laatste niet, ik typ namelijk nog heel ouderwets hele woorden in mijn berichtjes. Met twee handen, dat dan weer wel.
Om me heen hoor en lees ik ook veel mensen de term gebruiken en ik begin me er steeds meer aan te ergeren. Ik besluit op onderzoek uit te gaan en begin te googlen. Ik stuit op een artikel uit 2015. Daarin wordt gesteld dat meer vrouwen dan mannen het woord gebruiken. Gebruik van het woord ‘even’ zou ervoor zorgen dat je jezelf of je werk minder serieus neemt. Kleiner en minder belangrijk. Zonder te willen generaliseren, denk ik dat dit wel eens kan kloppen. Wij vrouwen willen vaak iets echt beheersen alvorens we roepen dat we iets kunnen en verontschuldigen ons ook vaker dan de meeste mannen. Hmm, toch eens aan wat mannen in mijn omgeving voorleggen hoe zij het woord even gebruiken. En vooral hoe vaak!
Ik zoek verder en stuit op een ander interessant artikel. Daarin wordt gesteld dat je iets wilt uitstellen of vermijden als je zegt ‘Dit doe ik wel even’. Als je namelijk het ene doet, kun je het andere niet doen. Dus wat maakt dat je dat zo wilt doen. Food for thought.
Op de site van WikiWoordenboek lees ik de positieve betekenis van ‘even’, namelijk: in korte tijd, met weinig moeite, in dezelfde gelijke mate. Hier word ik al een stuk vrolijker van.
Welke speciale herinneringen heb ik bij het woord even? Ik herinner mijn jongste zusje die vroeger aan tafel, na lang op haar beurt te moeten wachten, regelmatig riep “mag ik nou ook eens even?”. Dat viel niet mee in een gezin van 6. Ik herinner me de meezinger “heb je even voor mij?” En mijn moeder die me vanuit de badkamer roept ‘heb je even?”, waarna ik voor de honderdste keer haar zoekgeraakte lens mag gaan zoeken. Het zijn over het algemeen geen negatieve herinneringen. Waarom stoort het me dan? Het ligt aan het ‘te pas en te onpas’ gebruik van het woord. In de juiste context voegt het juist iets toe. Hoogste tijd om kritisch te gaan kijken waar ik het woord kan schrappen. Dat zou nog wel eens op heel veel momenten kunnen zijn ben ik bang. Misschien mag ik jou uitnodigen hetzelfde te doen? Of is het jou om het even?
Joyce van Ombergen-Jong
www.jongleren.es
www.yourjourney.academy/
