Het stond al veel langer op onze verlanglijst: de ‘Garganta Verde’. Een spectaculaire kloof in de Sierra de Grazalema. De kloof dankt haar naam aan de weelderige vegetatie die de hoge verticale muren bedekt. Muren die op sommige plaatsen wel 400 meter hoog zijn. Tijdens onze vorige wandeling (ESpecial Life editie 49), die eindigde aan de noordkant van de Garganta Verde, waren we zo onder de indruk van de omgeving dat we thuis direct op zoek gingen naar een mogelijkheid om de kloof-wandeling in z’n geheel te maken.
Tekst en foto’s: Helga van der Zon.
Kaart: © OpenStreetMap contributors
De kloof is in de loop van de tijd uitgegraven door de Arroyo del Pinar. Deze rivier is één van de afvoeren van het water uit de Sierra de Grazalema, dat soms in enorme hoeveelheden naar beneden komt. We werden wat afgeschrikt door de verhalen van anderen: zwaar, lang, bloedheet, gids nodig, je moet ook weer omhoog, vergunning aanvragen etc etc Wij dachten steeds: het komt er wel een keer van……
Vanaf 1 juni t/m 16 oktober kun je de kloof alleen bezoeken onder leiding van een gids. Door gebrek aan water wijken de meeste outdoor bedrijfjes in de zomer echter uit naar andere rivieren. Maar Vértice Aventura, aanbevolen door het Centro de Visitantes van de Sierra de Grazalema in El Bosque, is hier wel actief in de zomermaanden. In andere maanden kun je op eigen gelegenheid gaan, maar wel moet altijd een vergunning worden aangevraagd. Je kunt dan echter alleen maar tot aan de Cueva de la Ermita komen, vanaf daar kun je alleen verder als je werkelijk ervaring hebt met abseilen en zelf beschikt over een helm, harnas en touwen zodat je een aantal hindernissen kunt overbruggen. Veiliger dus om een officiële gids mee te nemen.
Barranquismo of Canyoning
We praten bij de Garganta Verde niet meer over wandelen maar over barranquismo ofwel canyoning. Canyoning gaat altijd langs een ravijn en dat betekent dat je allerlei natuurlijke obstakels op je pad tegen kunt komen. Die ‘overwin’ je door te wandelen, te zwemmen, klimmend of desnoods door middel van abseilen.
De omschreven tocht kan je eigenlijk het hele jaar door maken. In de zomer kan je met luchtige zomerkleding en een paar stevige sportschoenen uit de voeten: ze moeten wel nat mogen worden. In de kloof was het heerlijk koel. In de koudere maanden word je voorzien van een neopreen pak en laarzen, zodat het ijskoude water getrotseerd kan worden. Volgens onze gids is de route het makkelijkst om te doen nadat het vier dagen heeft geregend. Waar wij nu moesten klimmen en abseilen, kun je dan soms vanaf de rotsen in het water springen.
De route
Het startpunt van de wandeling ligt bij de CA-9104, de weg tussen Zahara de la Sierra en Puerto de Las Palomas (Grazalema). Wij hebben met de gidsen afgesproken bij het eindpunt van de wandelroute. Nadat we per twee personen een rugzak met klimmateriaal hebben ontvangen reden we vanaf hier, met de auto naar de start. Na afloop zullen de chauffeurs de auto’s ophalen. We lopen dus alleen maar naar beneden. Een hele geruststelling.
Het eerste stukje, van ongeveer 1,5 km (20 minuten) is een licht klimmend pad, half door het bos, half over paden met indrukwekkende uitzichten tot aan Puerto de los Potrillos. Vanaf dit punt begint de afdaling en zien we de eerste gieren over ons heen vliegen. Halverwege kwam ons een vreselijke lucht tegemoet, één van de gieren was hier tegen de rotswand te pletter gevlogen en blijkbaar niet door de anderen opgegeten.
Tamelijk heftig
De afdaling loopt deels over stenen met af en toe een uitzichtpunt waarvandaan je de kloof in kijkt. Na 40 minuten bereiken we de bodem van het ravijn en lopen we een paar honderd meter tussen hoge keien door, langs grote oleanders.
De ruimte tussen de hoge rotswanden wordt steeds smaller en daardoor ook steeds iets koeler. Hier bereiken we een enorme holte in de wand, de Cueva de la Ermita. Tijd voor een pauze en om ons in het harnas te hijsen.
De helm is, zo werd ons uitgelegd, zeker niet overbodig. Soms vallen er stenen naar beneden. En soms ook complete dieren: verderop zien we op verschillende plekken skeletten van steenbokken; net even te dicht bij het randje gelopen. Overigens, zoals al benadrukt, vanaf hier kun je alleen verder met het juiste materiaal en kennis van canyoning. Heftig.
Zoals gezegd, de andere optie is om dezelfde weg weer terug te nemen, met 300 meter omhoog lijkt ons dat ook heftig, maar dan op een andere manier.
Het tweede gedeelte is lastiger begaanbaar. Hier bevinden zich een aantal ‘rappels’. Voor de niet-canyoning-deskundigen: dat zijn hele steile afdalingen die niet beklimbaar zijn, althans niet voor normale mensen: je moet hier echt gaan abseilen.
Gierende adrenaline
In de weekenden in de zomer kan het er redelijk druk zijn en moet je soms op je beurt wachten voor de afdaling. Maar wij zijn er op vrijdag en onze gids maakt de touwen vast. Niemand van ons heeft dit eerder gedaan. Van boven lijkt het aardig diep maar eenmaal aan het touw valt het best mee, onderweg aan het touw hangend, liggen wat grote keien in de weg, maar met wat handigheid kun je ze zelfs gebruiken. Een veiligheidslijn ontbreekt, maar bleek achteraf ook niet nodig.
De volgende afdaling is veel hoger, maar met de opgedane ervaring en zonder obstakels eigenlijk veel makkelijker. Alleen is onderaan een poeltje met stinkend water. Als onze schoenen eenmaal nat zijn, maakt dat verder ook niet meer uit. Later komen we ook nog op een tokkelbaan. Dit stuk is echt helemaal te gek!
Ongebruikelijk obstakel
We bereiken nu de derde zone, het gedeelte van de Bocaleones-stroom. Nu blijkt dat we vorige keer toch nog wel veel verder hadden kunnen doorlopen. Het water laat nog even op zich wachten. We lopen door prachtige stukken, met mooie doorkijkjes en enorme oleanderbomen.
Wanneer de kloof weer heel smal wordt, treffen we een jonge gier aan. Hij verspert met zijn vleugels onze weg en we zij allemaal erg voorzichtig: hij heeft, jong als hij is, een enorm grote, scherpe snavel. Deze gier is waarschijnlijk ten dode opgeschreven. Wanneer ze eenmaal in de kloof terecht komen, kunnen ze er niet meer uitkomen, ze hebben namelijk thermiek nodig om te vliegen. De gier fladdert er gelukkig vandoor, naar een iets breder stuk.
Even onderdompelen
Even later bereiken we de rivier, die uit het niets tevoorschijn lijkt te komen. Eerst lopen we met water tot op de heupen maar verderop moet er toch echt gezwommen worden. Heel koud water, maar we kunnen even lekker afkoelen want straks volgt nog een half uur door de hitte. Na het bereiken van de Romeinse brug komen we uit het water voor het laatste gedeelte.
We volgen het pad evenwijdig aan de rivier terug naar de parkeerplaats waar we aanvankelijk begonnen. Vanaf hier worden de chauffeurs van de auto’s later naar het beginpunt gebracht. Eerst nog even stoere verhalen: hoe mooi en indrukwekkend het was, hoe groot de snavel van de gier en dat we dit nog een keer met snelstromend water gaan doen. Al met al hebben we 5 uur over de afdaling gedaan. Totaal overbrugden we zo’n 8,5 km, al geeft de routeplanner veel hoger aan. Door de hoge wanden verliest de gps af en toe het signaal. De tocht wordt afgesloten met grote flessen bier, die hebben we wel verdiend!
Vértice Aventura 633 434 193 of
info@verticeaventura.es
Vergunning aanvragen:
pnSierraGrazalema.Uso.Publico.csmaea@
juntadeandalucia.es
956 709 733
