Er zijn van die geluiden die wat mij betreft typisch zijn voor Barcelona. Om te beginnen de sirenes van ambulances op weg naar mensen in nood of het ziekenhuis. Met regelmaat hoor je die loeiende sirenes voorbijkomen, zeker in straten met veel verkeer. Een ander geluid wat ik direct met Barcelona associeer, is het kabaal van een metalen voorwerp, een speciale steeksleutel, waarmee op de bekende oranje butaangasflessen wordt geslagen.
Veel huishoudens in de stad maken gebruik van butaanflessen, omdat ze geen aardgasaansluiting hebben. Ze hebben er hun gasfornuis op aangesloten, in sommige gevallen hun geiser voor warm water, of hun verwarming. Je kunt de feloranje flessen vaak spotten op balkons.
Naar de winkel gaan om zo’n fles te halen, is theoretisch mogelijk, maar butaanflessen zijn groot (12,5 liter) en zwaar. En dan is er nog de extra complicatie dat veel panden geen lift hebben. Dus zie je in wijken in Barcelona waar nog veel bewoners een butaangasfles gebruiken, butaanverkopers rondlopen. Of liever gezegd, je hoort ze. Want door met hun steeksleutel op de flessen te slaan klingelen ze de hele buurt bij elkaar, terwijl ze constant de woorden ‘butano, butano’ schreeuwen. Zo weten gebruikers, dat de butaanflessen in aantocht zijn en kunnen ze vanaf hun balkons laten weten dat ze er eentje nodig hebben. De sterke leveranciers brengen de flessen dan tot aan de deur of installeren ze zelfs voor je op verzoek.
Tegenwoordig kan dat natuurlijk ook op modernere manieren, gewoon een appje naar de butaanjongen uit de buurt. Zelf had ik jaren geleden een verwarming op butaangas, bij gebrek aan gewone centrale verwarming in huis, iets wat in Spanje heel normaal is. Als ik een nieuwe nodig had, stuurde ik een sms-bericht naar Pedro, die me dan een fles kwam brengen.
Op een dag was het echt koud en mijn butaanfles was leeg, dus ik besloot op z’n Spaans te bellen, dat gaat vaak sneller. Pedro nam niet op, maar destijds kon je een spraakbericht achterlaten, wat dan werd omgezet in een sms-je. Het was nog in het tijdperk voor de smartphones en Whatsapp. In mijn beste Spaans vroeg ik Pedro of hij een fles kon afleveren in de straat calle Rosselló. Toen ik even later zag welk tekstbericht ervan was gemaakt, wist ik niet of ik heel hard moest lachen of huilen. In plaats van de straatnaam, stond er of hij ‘en calzoncillo’ kon komen, oftewel ‘in z’n onderbroek’. ‘Is goed’, stuurde hij terug. Ik heb de rest van de middag in spanning gezeten, zou hij zijn kleren aanhouden?
Gelukkig had hij mijn nummer opgeslagen met adres en had hij wel door dat er sprake moest zijn van een foutje. Hij kwam keurig een fles afleveren, in z’n spijkerbroek. Ik heb natuurlijk nooit meer bij iemand een bericht ingesproken dat omgezet ging worden in een tekstbericht. En elke keer dat ik zo’n butaangasverkoper hoor, moet ik weer terugdenken aan Pedro en die onderbroek.
Foto: ABC
