Mensen die mij kennen weten dat ik zo nu en dan vol vuur op iets kan reageren. Maar echt ontploffen doe ik eigenlijk nooit. Toch hoorde ik mezelf deze week door de telefoon tegen mijn moeder schreeuwen dat ik weg wilde en de eerste de beste die me tegenhoudt z’n hoofd van zijn romp zou trekken, ook al heeft ie een pistool op zak. Ze vroeg me heel rustig waar ik nu het meest kwaad om was. “Dat iemand me vertelt wat ik wel en niet mag doen! Ik voel me enorm beknot in mijn vrijheid!”
Natuurlijk snap ik het waarom van deze lockdown en geweld gebruiken vind ik weerzinwekkend maar de impuls was er wèl. Tijd voor een therapiesessietje met mezelf en een belrondje met vrienden. Sommigen van hen herkennen mijn kwaadheid en erkennen die voor wat het is: een gevoel dat over gaat. Anderen hebben dat gevoel helemaal niet. Zij passen een andere truc toe, die van ‘dit is wat het is’. Natuurlijk willen ook zij een bergwandeling maken, met hun voeten in de zee of met hun vrienden op een terrasje zitten. Maar als van hogerhand besloten is dat thuiszitten nu de beste oplossing is, dan doen ze dat gewoon. Omdat ze zelf niet besmet willen raken, of niet het risico willen lopen dat ze anderen besmetten. Zij stellen zich ook niet zoveel vragen over de juistheid van de maatregelen of de statistieken.
Het interessante aan de antwoorden die ik kreeg is dat ze verschillen per nationaliteit. Het zijn vooral mijn Spaanse vrienden die dit alles relatief rustig ondergaan. Als ik hen vertel dat er in Nederland sprake is van een zogenaamde intelligente lockdown waarover de premier zegt dat de bevolking best in staat is eigen verantwoordelijkheid te nemen, roepen ze meteen dat dat hier nooit zou werken. Eén van hen vraagt waarom ik überhaupt vergelijk, ik woon per slot van rekening in Spanje. Maar zit ‘m het punt: ik ben geboren en getogen in Nederland. En ik ben lichtelijk non-conformistisch aangelegd. Daar kom je in Nederland mee weg zolang je niet al te veel dwars gaat liggen. Als de Nederlandse regering iets besluit is de standaardreactie van (een deel van) de bevolking: ‘waarom?’ ‘Weet je dat wel zeker, is er geen alternatief?’ en ‘wie ben jij dat je me kunt zeggen wat ik moet doen?’. Die mentaliteit en persoonlijkheid heb ik jaren geleden mee de grenzen overgenomen en dat botst dus nu.
Zo blijkt maar weer dat de reactie op allerlei facetten van deze sanitaire crisis dus deels van de cultuur ter plekke afhangt. In China doet de bevolking al eeuwenlang exact wat de regering zegt, protesteren is daar tamelijk zinloos om niet te zeggen gevaarlijk. In Spanje houdt men ervan dat iemand de beslissingen neemt, levert daarna kritiek op die beslissingen en probeert vervolgens op allerlei manieren de regels niet voor hen te laten gelden. In Nederland probeert men voortdurend niemand voor het hoofd te stoten en is het vertoon van autoriteit volledig uit den boze. Maar ondanks de verschillen in aanpak heeft elk land één doel voor ogen: zo min mogelijk besmettingen en dus doden. En ik woon nu eenmaal in Spanje waar men voor deze aanpak heeft gekozen. Ik ga de tactiek van mijn Spaanse vrienden toepassen: ‘es lo que hay, ya pasará’. Is toch een stuk rustiger in mijn hoofd.
